żegnam się chyba ;(

no to tak.mam wrażenie że nikt już an tego bloga nie wchodzi to w sumie i nie wchodził więc chyba go kończę. jesli komukolwiek zależy to piszcie ko. :) BYE BYE ;* pamiętajcie że nawet największa suka czegoś was uczy. Nadzieja kochani najważniejsza. <3

nie uciekaj tylko twardo stąpaj po ziemi pokazując innym siłę.

Biegła, biegła co tchu przed siebie co chwilę oglądając się za siebie. Widziała jak ją gonił. Był wysoki, wysportowany, a czarne włosy spadały ma na skórzaną kurtkę. Widziała go tak dokładnie! Gonił ją! Bała się i trzęsła, nagle nogi jej się ugięły i upadła na ziemie. Widziała jak stał nad nią i nagle wyjął nóż z kieszeni. Wbił jej go prosto w brzuch a ona nagle się obudziła. Łzy spływały jej po policzkach, ale jak to? To był tylko sen?
- gdzie ja jestem? Co ja tu robię? – spytała przestraszonym głosem
- nie martw się, jesteś w szpitalu, już wszystko dobrze.
- on mnie przecież zabił, wbił mi nóż!
- ale kto?
- gonił mnie… on mnie gonił…- w tym momencie nagle wbiegł na salę jej chłopak. Roztrzęsiony podszedł do dziewczyny.
- kochanie! Jak się czujesz skarbie?

- czy ja się w końcu dowiem co się stało?!
wyjdźcie, proszę chcę porozmawiać z Mary sam na sam- zwrócił się do jej rodziców, wstali więc z drewnianych stołeczków które stały tuż obok szpitalnego, metalowego łóżka.
- byliśmy na imprezie, nie chciałem żebyś coś piła ale się uparłaś. Wypiłaś trochę wódki i straciłaś kontrole nad swoim umysłem. Zaczęłaś wyzywać mnie od skurwieli i chamów. Nie mogłem nic do Ciebie powiedzieć. Poszłaś na zaplecze baru gdzie były osoby które ćpały, na początku tylko patrzyłaś ale coraz bardziej Ci się to spodobało. Chciałaś też. Mówiłem, prosiłem, krzyczałem żebyś tego świństwa nie brała ale Ty  tylko na mnie nawrzeszczałaś i nie przyjęłaś do siebie moich słów. Najpierw jedna potem druga… nie wiedziałem co mam robić. Nagle zaczęłaś się śmiać a chwilę potem płakać. Nagle wybiegłaś z baru krzycząc żebym Cię zostawił. Biegłem za Tobą a Ty krzyczałaś z przerażeniem, nie wiedziałem co się działo. Biegłaś co chwilę odwracając się w moją stronę. Krzyczałem żebyś się odwróciła bo jechał w Twoją stronę samochód ale nie słyszałaś tego. Biegłaś coraz szybciej oddalając się ode mnie. Potrącił Cię samochód. Podbiegłem szybko a Ty leżałaś, krzyczałaś i jednocześnie płakałaś. Wzięłem Cię na ręce i zadzwoniłem po pogotowie, byłaś nie przytomna.  – nagle z jego dużych niebieskich oczu wyleciała duża łza.
- Ty… ja… ja przepraszam- i jej oczy zamknęły się a na miętową poduszkę zleciała kropelka która szybko rozprzestrzeniła się po niej. Chłopak jednym szybkim ruchem złapał jej malutką dłoń i zacisną ją w swoich. Spuścił głowę a jego blond włosy zwisały i powietrzu pełnym bólu ich obojga. Ona zasnęła. Siedział tam godzinę wpatrując się w jej twarz która nie okazywała nic. Położył delikatnie głowę na jej szczupłym brzuchu i po paru minutach zasnął.

Stan dziewczyny był bardzo ciężki. Ledwo przeżyła spotkanie z samochodem. Obudziła się w środku nocy i wyjęła kartkę i długopis z szafki resztkami sił. Nie wiedziała co z nią będzie. Napisała mu tylko ,, kocham Cię, przepraszam za wszystko. Bądź szczęśliwy bez względu na wszystko. Dbaj o moich rodziców. Nigdy Cię nie zostawię. ” włożyła kartkę powrotem do szafki i zasnęła. O 8.00 rano obudził się na krzesłach przed salą. Słyszał tylko krzyk przez łzy matki Mary.
- ratujcie ją! No ratujcie, dlaczego tak stoicie?! Ona musi żyć!
- kochanie, Patty, ona… to już koniec, nie przeżyje.
- niestety ale się nie udało. I tak było dobrze że obudziła się i przeżyłą tyle czasu. Zderzenie z samochodem było zbyt mocne aby udało się jej organizmowi przetrwać. – chłopak usłyszawszy to wbiegł do Sali. Zobaczył ją. Zobaczył jej bezwładne ręce zwisające z łóżka. Na ekranie widniała idealnie prosta linia a on… nie wiedział co zrobić. Zaczął krzyczeć, płakać. Patty podeszła do niego i przytuliła go mocno.
- zostawiła dla Ciebie kartkę. – podała mu a on otworzył ją i przeczytał. Nie mógł uwierzyć w to co chwilę temu się wydarzyło. Nagle ujrzał ostre światło które oślepiło jego oczy. Poczuł ciepło na sercu. Zaklął oczy i ujrzał serce, serce które z każdą chwilą rosło. W nim było ich wspólne zdjęcie z wakacji. To był ich znak. Zawsze wysyłali je gdy chcieli powiedzieć że są szczęśliwi. Wszyscy patrzyli an niego zdziwionym wzrokiem bo tylko on widział światło i znak. I znak jej. Wiedział że to ona okazuje mu wsparcie, nadzieje, siłę. Wstał i wyszedł z Sali. Przekroczył drzwi małego szpitala i krzyknął ,, jestem silny, i będę szczęśliwy! Chodźcie i idźcie ze mną!” podeszło do niego pare osób które akurat przechodziły. Poszli do pobliskiego parku i usiedli na trawie. Codziennie przychodził tam a ludzi było coraz więcej. Czuł że Mary tam jest i go wspiera. Pomagał innym opowiadając im swoją historię a oni mu swoją. Przychodził codziennie a ludzie mu dziękowali.
- nie dziękujcie mi. Dziękujcie Mary która dała mi siłę. Módlcie się za nią, bo kocham ją nad wszystko.

bo ja Cię tak bardzo kocham...

Powiedz mi co czujesz. Powiedz mi o czym myślisz. Wysłucham Cię jak nigdy. Siądę i nic nie będę mówić chyba że chcesz. Przytule Cię jak nigdy i będę dawać Ci moje szczęście. Choć bym miała cierpieć chcę abyś Ty był szczęśliwy i silny. Powiedz mi co czujesz, jaki jesteś zły. Powiedz wszystko a ja wysłucham i nie będę krytykować. Po prostu będę jak Anioł Stróż. Widzisz? Jestem tu, obok. Wtul się we mnie a aj obronię Cię przed całym światem. Będę walczyć jak na wojnie o Twoje dobro. Będę walczyć jak na Bitwie o Twoje szczęście. Tylko nie poddawaj się, idź w moich objęciach. Ja tu jestem i będę. I nikt nie ma prawa tego zniszczyć. Kocham Cię. Kocham Cię jak nigdy nikogo nie kochałam.

tylko nic im nie mów...

Była noc. Powinna dawno już spać, ale nie mogła. Prześladowały ją koszmary. Nagle usłyszała kłótnie rodziców. Nigdy dotąd nie miała z tym do czynienia. Zawsze byli przykładowa, piękną rodziną. Miała młodszego o rok brata z którym świetnie się dogadywała. Ale ta kłótnia zmieniła wszystko. Chcieli się rozwieźć, tylko zgrywali kochającą się parę. Tak naprawdę już od 3 miesięcy nie byli razem. Chcieli dobrze dla dzieci.  Ale czy na pewno taka dobra rodzina? Dziewczyna nigdy nie dogadywała się z ojcem. Nikt jednak nie wiedział dlaczego. W kłótni usłyszała że matka nie chce mieszkać z dziećmi. Że znalazła sobie kogoś i chce zacząć wszystko od początku, ale bez nich. Dziewczyna poczuła jak właśnie został wbity nóż w jej delikatne serce. Szybko pobiegła do swojego pokoju i stwierdziła że nie może z nim mieszkać. Nie miała czasu. Poszła spać wiedząc że to będzie ostatnia jej noc. Rano pełna obaw poszła na śniadanie. Czekali już. Mama, tata i młodszy brat który nie był jeszcze niczego świadom.
- Majka, Alan… musimy wam coś powiedzieć. Od 3 miesięcy oboje udajemy szczęśliwą parę, ale tak nie jest. Rozstaliśmy się ale nie chceliśmy was krzywdzić. Wczoraj jednak zdecydowaliśmy że musicie o tym wiedzieć. Rozwodzimy się, wy zostajecie z tatą a ja się wyprowadzam – Alan zalał się łzami, nie rozumiał dlaczego to wszystko musi się stać
- mamo… mamo zostań. Nie chcę żebyś odchodziła… - Alan po wypowiedzianych słowach nie czekał na odpowiedź, szybko pobiegł do swojego pokoju.
- no i widzicie co zrobiliście? Co z was za rodzice! Zobaczcie jak przez was cierpi! Zresztą, nieważne przecież co was to obchodzi- dziewczyna poszła za bratem by go trochę uspokoić. Ona jednak sama nie mogła się z tym pogodzić. Musiała jednak zostawić brata. Wieczorem zawołała go do swojego pokoju. Leżeli na podłodze wpatrując się w sufit. Maja jednak wiedziała że musi mu w końcu to powiedzieć. Żeby zrozumiał jej decyzje.
- Alan… ja muszę Ci coś powiedzieć. Pamiętasz jak zawsze się pytałes czemu tak się kłócę z tatą? Mówiłam Ci że po prostu ammy inne charaktery… ale to nie prawda. Teraz kiedy wiem że mamy mieszkać z tatą ja musze odejść. Bo tata… bo nasz tata mnie molestował. Ja nie mogę teraz z nim mieszkać. Mam nadzieje że wybaczysz mi to zo zrobię, i będziesz żył dalej, szczęśliwy. Pamiętaj jednak o mnie zawsze i nikomu o tym nie mów, nikt nie może się dowiedzieć co tutaj się działo
- ale jak to? Przecież… nie rozumiem. Nie możesz mnie zostawić, proszę nie…
- muszę, wiem że mnie zrozumiesz, pamiętaj kocham Cię, byłeś dla mnie w moim życiu najważniejszy, ale teraz idź już do siebie, idź spać.- chłopak wiedząc że nic nie zdziała poszedł z opuszczoną głową do pokoju. Na podłodze co chwila skapywała łza. Gdy jeszcze nie doszedł wrócił się biegiem i przytulił ją z całych sił.
-nigdy Cię nie zapomnę. Jesteś moją królową. Kocham Cię…

- ja Ciebie też mały, będę nad Tobą czuwać. Pamiętaj zawsze z problemem nadal możesz przychodzić do mnie. – po tych słowach ścisnął ją jeszcze bardziej. Teraz oboje płakali. Połączyła ich jeszcze silniejsza więź niż do tej pory. Dziewczyna pocałowała brata w czoło i powiedziała żeby już poszedł. Po 2 godzinach kiedy miała pewność że wszyscy śpią, poszła na dół. Wiedziała że ojciec miał zawsze problemy z zasypianiem i miał przypisane bardzo mocne leki nasenne. Wysypała je i po kolei połykała jedną po drugiej. Gdy już czuła że zaraz uśnie pobiegła do pokoju brata, powiedziała że go bardzo kocha i poszła do siebie, zdążyła położyć się, przykryć i zasnęła. Zasnęła na zawsze. Rano Alan pobiegł do niej ale ocknął się że wczoraj się pożegnali. Pobiegł do sypialni rodziców i z całych sił krzyknął ,, nienawidzę was!”. Obudzili się i ujrzeli tylko biegnącego syna do pokoju Mai. Szybko wstali i poszli za nim. Gdy tylko ujrzeli go siedzącego na jej łóżku i ściskającego ją od razu zrozumieli. Gdy chłopak zauważył że stoją za nim a matka pada na kolana i wybucha płaczem szybko wstał i krzyknął do ojca ,, jesteś nikim! Nie dotykaj jej! Ona teraz ma dobrze, ona teraz będzie szczęśliwa!” lecz nie powiedział że wie o tym co robił. Nagle poczuł ciepło na swoim ciele. Tak jak by ktoś go przytulał. Wiedział że to jego siostra. Że ona jest z nim i nigdy go nie opuści.

doceń tych których nie doceniałeś...

- jak to mam brata?! Przez tyle lat mnie oszukiwałaś?! Mamo! Nienawidzę Cię!
- córeczko! Wracaj! Stój!- był chłodny wiosenny poranek. Usłyszała rozmowę mamy z ciocią. Jak to ma brata? Przecież to nie możliwe! Wybiegła szybko zabierając ze sobą tylko telefon. To przecież nie mogła być prawda… nie mogła! Wiedziała że jej najlepszej przyjaciółki nie ma w zasięgu więc szybko wybrała numer dziewczyny która była prawie tak samo dla niej ważna.
- Sylwia? Sylwia… ja nie wytrzymam. Właśnie się dowiedziałam że mam brata o którym tyle lat nie wiedziałam. Oszukiwała mnie własna matka. Czemu ja go nie znam? Czemu nigdy o nim nie słyszałam? Nie mam siły, uciekłam z domu, proszę pomóż mi
- Matko, Iza o czym Ty mówisz! Serio taką głupotą chcesz mi zawracać głowę? Wracaj do domu i pomyśl co Ty wyprawiasz. Jesteś jakimś rozpieszczonym bachorem!-  jak ona mogła? No tak wreszcie do niej dotarło… przecież zawsze liczyła się tylko ona. Ona miała największe problemy i zawsze była biedna. Zrozpaczona dziewczyna szła wąską ścieżką w stronę swojej szkoły. Patrzyła na swoje stopy które co chwilę zmieniały miejsce. Jej rodzice dawno się rozwiedli. Miała dobry kontakt z matką lecz to był cios prosto w twarz. Szła i nawet nie zauważyła jak lunął deszcz.  Przecież to teraz nie miało najmniejszego znaczenia. Jedyne czego teraz pragnęła to rzucić się pod któryś z przejeżdżających samochodów. Nagle usłyszała że ktoś do niej dzwoni. Bez żadnych uczuć i emocji wyciągnęła telefon z kieszeni.
-hej Izuś! Co tam u Ciebie? Właśnie wróciłam do domu.
-Zuza! W końcu! Jest źle, Sylwia ma mnie w dupie  aja potrzebuje pomocy, nie wytrzymuje!

- co się dzieje?

- przed chwilą dowiedziałam się że mam brata! Nie mogłam, uciekłam…

- gdzie jesteś?

- pod szkołą

- czekaj tam na mnie- i się rozłączyła. Na nią zawsze mogła liczyć. Po 20 minutach ujrzała biegnącą w jej stronę Zuze. Siadła obok dziewczyny i mocno ją przytuliła. Iza wiedziała że ma w niej oparcie. Siedziały tak i nic nie mówiły. Nie musiały, bo rozumiały się bez słów. W końcu Zuza musiała już iść więc zaproponowała że odprowadzi ją do domu. Po chwili niepewności zgodziła się. Poszły razem i długo dyskutowały na ten temat.  Po dotarciu mam Izy podziękowała za odprowadzenie dziewczyny. Weszła powoli do domu a małe kropelki  spływały po jej różowych policzkach. Siadły obydwie na kanapie a mama przytuliła dziewczynę, mówiła że nic nie wiedziała, że niedawno się dowiedziała, a bała się powiedzieć bo nie poczekałaby i nie wysłuchałaby tylko by uciekła tak jak teraz… to wszystko zaczęło jej się rozjaśniać. To wszystko było już takie… zrozumiałe. Lecz nadal ją to bolało. A najbardziej zachowanie Sylwi. Jak ona mogła? Przecież ona była na wszystkie jej skinienia… jak można tak zrobić? Załamana następnego dnia poszła do szkoły. Sylwia olała ją zupełnie. Napisała do Zuzy. Po godzinach płaczu w końcu zrozumiała że ona ją tylko wykorzystywała i wracała do niej jak wszyscy zawiedli. Wiedziała że to koniec jej przyjaźni z Sylwią. Nie chciała być zabawką, a dalej miała Zuzę która choć nieraz cierpiała przez nią to nie była w stanie jej czegoś nie przebaczyć i zostawić. Ona zawsze była obok…

pomogę Ci jeśli tylko chcesz...

Popatrz… idę sama. Idę i nie poddaje się chociaż by nie wiem co. Gdybym miała umrzeć… umarłabym. gdybym miała się poddać… poddałabym się. A jednak idę. Idę przed siebie pozostawiając za sobą to co jest złe. Chodź ze mną. Chodź, ja Ci pomogę. Przeprowadzę Cię przez cienką linę zwątpień powieszoną nad urwiskiem smutku. Idę delikatnie po każdym kamyku przeprowadzając Ciebie przez rwący strumyk. Zobacz! Ja dotarłam do celu. Osiągnęłam to co chciałam. Bóg pokazał mi jak mam iść. Bóg dał mi wiarę że na ziemi można być szczęśliwym. Postawiłeś sobie cele, więc… dlaczego do nich nie dążysz? Dlaczego zwątpiłeś w siebie? Przecież masz siłę jakiej nikt nie ma. Masz siłę wyjątkową, bo swoją. Tak jak serce, masz takie jakiego nie ma nikt. Masz inne marzenia, wspomnienia. Więc dlaczego an siłę chcesz się zmienić? Bądź sobą. Spraw byś nie upodabniał się do innych. Nie masz siły? Wystarczy mnie zawołać, zawrócę się i wezmę Cię na plecy, będę Cię niosła aż nabierzesz sił. Nikt nie jest idealny. Ani ja ani Ty. Więc czego się obawiasz? Wyśmieją Cię? Co z tego? To Twoje życie i bądź tym jakim chcesz być. Tylko pomyśl. Czy na pewno jesteś na co dzień osobą jaką chcesz być? Czy po prostu przyzwyczaiłeś się do tego jakiego udajesz by inni Cię zaakceptowali? Zobacz. Może jest osoba która czuje się samotna bo z nikim nie może się dogadać, nie ma przyjaciół bo nikt nie jest podobny. Może Ty jesteś taką osobą? Która pasuje do niej jak ostatni puzzle w układance.

leć wysoko i spraw że będę z Ciebie dumna

Przytul mnie tak że połamie żebra, przytul tak że zabraknie tchu. Przytul mnie tak że będę czuła Twój mocny ścisk, przytul tak że będę czuła Twoje ciepło. Daj mi siłę której nikt nie ma, daj mi nadzieję na lepsze jutro. Już… już koniec. Zobacz! Jestem silna! Idę na przód i nie poddaję się. Idę i stawiam delikatnie każdy krok aby ziemia spod nóg mi się nie osunęła. Idę i trzymam Cię za rękę abyś i Ty nie upadł. Dałeś mi moc która wypełnia mnie od środka, która sprawia że na mojej twarzy jest uśmiech. Chcę go umocować w każdym człowieku. Idź dalej przed siebie z uśmiechem i nie poddawaj się bo to przybija tych którzy Cię nienawidzą. Masz wrogów? Ciesz się, musiałeś coś osiągnąć. Wypuszczam Cię teraz na wolność jak ptak wypuszcza swoje pisklęta gdy jest pewien że polecą daleko i wysoko. Tak ja wypuszczam teraz Ciebie bo wiem że od teraz już dasz radę. Więc teraz leć i bądź tym kim chcesz być, bądź szczęśliwy.

bo tak ciężko jest żyć

Umieram. Umieram a Ty patrzysz nie mogąc nic zrobić. Jesteś bezsilny. Patrzysz i widzisz jak cierpię. Jak ból rozdziera moje serce. Patrzysz, chcesz pomóc, lecz jesteś bezsilny. Nie potrzebuje jej, tej cholernej pomocy która zaraz opuści mój umysł. On jej nie przyjmuje. Chroni się, odrzucając ją. Zostaw mnie proszę bo chore myśli przeszyją całe Twoje ciało. Nie chcę tego. Oddalam się, oddalam się nie pozostawiając za sobą nic.

ujżeć Anioła...

W końcu dojechali. Wyszła na mały taras. Padało, była burza. Błyskawice i grzmoty prawie w tym samym czasie. Siedzi na krześle zła i smutna. Co chwile słyszy chamskie odzywki swojego brata. Rodzice nie zwracają na to uwagi, zajmują się tym że w końcu mają wakacje. Jej tata wraz z bratem śmieli się z niej co chwilę. Nie ma już siły, siedzi i patrzy na małe kropelki spływające po drewnie. Chciała już wrócić do domu choć przecież dopiero tam dotarli. Chciała wrócić bo tam nie musiała aż tyle czasu z nimi wszystkimi przebywać. Nikt z rodziny w nią nie wierzył i każdy wypominał jej jaką jest niezdarą, nie zdając sobie sprawy z tego że ona ma też uczucia. Nei wiedziała po co ma żyć, po co jej takie życie? Chciała mieć z nimi dobry kontakt ale gdy próbowała go nawiązać im isę nie chciało. Wmawiała sobie że nawet przyjaciołom nie umie pomóc. Bała się że wszystkich straci. Bardzo bała się przyszłości. Znów wracały do niej myśli o cięciu się. Brat ją poniżał, rodzice nei zwracali na nią uwagi… musi spać na dole na kanapie w małym domku letniskowym bo rodzice „delikatnie” dali jej do zrozumienia że nie chcą być z nią w pokoju a brat spał w pokoju obok nich. Czuła się tam zupełnie sama. Poszła zapytać się rodziców czy może zadzwonić do przyjaciółki. Tata spojrzał na nią surowym wzrokiem i powiedział
- co Ty sobie wyobrażasz? Pada deszcz a Ty chcesz wychodzić na drów?

- tak bo mi na niej zależy a chyba po co są parasolki?

- nie.

- zajebiście

- tak właśnie- załamana dziewczyna poszła na górę i położyła się na miękkim łóżku. Łzy zalewały kolorową pościel. Miała dość całej swojej rodziny a do tego nie miała kontaktu z przyjaciółmi. Tydzień później gdy wróciła poszła szybko do swojego pokoju. Rzuciła się na podłogę i jak najmocniej drapała swoją rękę bo nie mogła zrobić ani jednej rany żyletką bądź przynajmniej szpilką. szybko podłączyła telefon i napisała do swojej przyjaciółki. Jednak ona nie mogla się spotkać w najbliższym tygodniu. I co teraz? Nie wiedziała co ma robić. W domu żadnego wsparcia. Poszła spać. Usnęła dopiero po 2 w nocy, płacz nie dawał jej spać. Następnego dnia wyszła nie mówiąc nikomu. To nic nie miało sensu. Wiedziała że to koniec. Koniec wszystkiego. Wiedziała że 5 km od jej domu są tory kolejowe. Wzięła z szafki z domu jakiś alkohol. Poszła do znajomej która potajemnie  sprzedawała narkotyki. Wzięła z domu wszystkie pieniądze. Kupiła najwięcej ile się dało. Poszła do apteki i dokupiła tabletki nasenne. Siedziała przy torach. Wzięła wszystko co miała a na koniec jeszcze tabletki. Położyła się. Wiedziała ze niedługo miał nadjeżdżać pociąg. Usnęła w ciągu dziesięciu minut. Maszynista zauważył dziewczynę ale nie zdążył wyhamować. Po godzinie znalazł ją jej przyjaciel. Nigdy nie zauważała tego ze mu na niej bardzo zależy. Gdy tylko ją zobaczył…  zaczął krzyczeć przez słone łzy.  Podbiegł do niej i szybko zdzwonił do jej rodziców. Nie mógł uwierzyć w to co się stało. Tydzień potem odbył się pogrzeb dziewczyny. Stali wszyscy i patrzyli jak powoli wkładają trumnę w dół. Chłopak zalał się łzami. Już nic dla niego nie miało żadnego znaczenia. Poszedł do domu i zaczął się modlić ,, Boże dlaczego na to pozwoliłeś, dlaczego ona musiała umrzeć, ja ją tak kochałem. Zabierz mnie do niej. Nic nie ma tu bez niej sensu. Zabierz mnie!” poszedł spać ale po chwili obudził się. Prześladowały go sny o niej. Następnego dnia poszedł na grób dziewczyny. Siedział i mówił jej wszystko to tak dawno już chciał jej powiedzieć. Nagle zaczął padać deszcz. Podniósł się i popatrzył do góry. Słyszał szum drzew i usłyszał… usłyszał jej głos. Śpiewała. Potem skończyła a on ją ujrzał. W białej lekkiej sukience stała i wpatrywała się w niego. 
-posłuchaj. Jestem tutaj ciągle z Tobą i nie martw się o mnie. Jestem tu szczęśliwa. Ty też bądź ale tutaj. – znikła. Rozpłynęła się razem z mgłą. Zacisnął zęby i poszedł przed siebie. Teraz wiedział ze musi dać radę. Wiedział że jest przy nim choć jej nie widać. Znów jego serce napełniło się nadzieją.

o Julci ^^

Zaprzyjaźniłyśmy się z 1 klasie podstawówki, od tamtej pory przyjaźnimy się do dziś, ty wiesz o mnie wszystko. Nie umiem nic przed Tb ukryć. Czasem się kłócimy… i jest z tego powodu mi źle… ale tak bardzo Cię kocham że nie umiem się na Ciebie gniewać… czasem nie dostaje wsparcia którego potrzebuje ale gdy ty masz źle nie umiem patrzeć bezczynnie jak cierpisz. Zrobiłabym dla Cb wszystko… jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, uparciuchem którego bardzo mocno kocham <3. Z nikim innym nie mam tyle wspomnień, tyle marzeń… tyle myśli o przyszłości. To że czasem mnie ranisz, gdy Cię potrzebuje… to nic nie znaczy. Ja mimo wszystko będę zawsze przy Tobie… jeśli bardzo mnie potrzebujesz… ja zawsze przyjdę do Cb przynajmniej w myślach, smucę się gdy jesteś smutna, cieszę się gdy jesteś szczęśliwa. Gdy myślałam co by Ci napisać… najbardziej do głowy przychodziły mi słowa ,, od zawsze na zawsze”. Tak właśnie widzę naszą przyjaźń. To właśnie gdy byłam z Tobą przechodziłam największe problemy… to też dzięki Tobie pokazałam że umiem walczyć z moimi słabościami… z moimi wadami, to wszystko się działo jak to właśnie TY byłaś obok. Tak to prawda Emil też dużo Sb w tym zasłużył ale to nie z nim chodzę za rękę i drę się ,, kwiaty we włosach potargał wiatr”, to nie on mówi mi który strój kąpielowy będzie najlepszy, to nie z nim chodzę po sklepach, to nie z nim miałam odpały, to nie z nim się wydurniałam, on nie jest Tobą i nigdy nie będzie. Jestes jedyna niepowtarzalna. Ty wiesz o mnie wszystko od A do Z. Wiem też że ty masz Olę która Cię wspiera całym sercem. Ale cieszę się z tego, bo tam jak byś jej nie miała nie miałabyś nikogo. Wiem że Ciebie mi nikt nigdy nie zastąpi. Mam nadzieje że będziemy razem już do końca… ale jeśli okazałoby się że tak nie będzie… pamiętaj że Nikt nie będzie tak ważny jak ty, że nikt mi Ciebie nie zastąpi. Że to właśnie TY będziesz zajmować największą część w moim sercu… kiedyś jak już będziemy dorosłe… ty będziesz mieć swoją rodzinę a ja swoją… mam nadzieje że wtedy, nawet wtedy nie rozdzielimy się. Jesteś dla mnie taką małą iskierką… gdyby Ciebie nie było dawno byłabym już na dnie, to dzięki tej iskierce jestem teraz człowiekiem który mniej przejmuję się swoimi problemami. Jesteś moją nadzieją. Gdy ja się cięłam… potem przestałam… gdy widziałam przez co później ty przechodziłaś, dziwiłam się że ty to wytrzymujesz i nic Sobie nie robisz… choć miałaś chwile załamania… chciałaś się upić, chciałaś palić, to wszystko chciałaś jednak nie wzięłaś. Jesteś moja nadzieją że można mieć taka silną wole i pokonywać swoje problemy. Jesteś moim ulubionym wspomnieniem… nasze wspólne wypady… nasze łzy… nasze sesje zdjęciowe… nasze dzwonienie do Gucia w nocy, chociaż to ostatnie było naprawdę niedawno… to jednak jest już wspomnieniem które kocham. Zobacz my jesteśmy bod siebie tak różne… nigdy nie byłyśmy takie same a jednak się przyjaźnimy… ,, Ty… i ja… dwa różne światy… a jednak razem”. Wiedz że to co tutaj napisałam  było bardzo głęboko z mojego serca…

...

Siedział w swoim pokoju myśląc co będzie dalej. Patrzył na silne ręce pełne  blizn i świeżych ran. Nie wiedział jak ma widzieć sprawę. Przecież On ją nadal kocha a ona… a ona tak perfidnie go oszukiwała. Przez tyle czasu wpajała mu że go kocha. Ale… za bardzo mu na niej zależało by ją zniszczyć. Kochał ją ale widział że jest bezsilny, dzień w dzień myślał o samobójstwie. Po co miał żyć? Jedynym sensem dla niego była ona. Teraz jej nie ma. Skończył w końcu to co było tak fałszywe. ,, nie kochałam Cię, ograniczałeś mnie aż znudziłeś, więc po co mamy być razem?” te słowa przeszyły go całkowicie. Nie miał siły, nie dawał rady. Jego marzeniem było w końcu trafić to tego powalonego świata zmarłych. Wszyscy mu wmawiali że da radę ale niby jak? Niby jak miał poradzić sobie? Przecież nie miał jej tego za złe, kochał ją nad wszystko. Siedział w Internecie, słuchał piosenek i zastanawiał się po co tutaj jest. Przecież jego życie nie ma najmniejszego sensu. Każdego dnia pojawiały się nowe rany na jego nadrostku, pił, chodził na imprezy, tylko żeby o niej nie myśleć. Nie zauważał czy to złe czy dobre, po prostu chciał zapomnieć. Po paru dniach od zerwania stawał się coraz silniejszy. Powiedział sobie że da radę, choć jest ciężko. Pokaże tej szmacie że nie przejmuje się tym, że jestem silny i niech się dobije i zauważy że straciła osobę która tak mocno ją kocha. Myślał że jest słaby, robił to dla osób dla których był przecież taki ważny. Nie wierzył w siebie ale chciał to zrobić. Chciał uwierzyć że mu się uda pokonać to co jest źle. Zaufał przyjaciołom. Był niesamowitą osobą której nikt nie miał zamiaru zostawić.

,, kocham Cię"...

„kocham Cię” dlaczego tak mówił? Przecież to tylko puste słowa które napełniały ją nadzieją. A teraz każde przypomniane wylewają ją a serce rozłamują na coraz mniejsze kawałeczki. Z każdym dniem było coraz gorzej. Siedziała w pokoju, nie jedząc nic, nie rozmawiając z nikim. Przyjaciele i rodzina bardzo się o nią martwiła, lecz ona nie dostrzegała tego. Była pozbawiona jakichkolwiek uczuć.  Była teraz osobą jakby nieżywą. Nie kontaktowała ze światem zewnętrznym, tylko wciąż myślała  dlaczego jej to zrobił. Kim ona jest? Jest beznadziejną nastolatką która nic nie wie o życiu. Każdy jej mówił że to cham i prostak. Ale ona go kochała. Kochała go całym sercem i wierzyła że się zmienił. Że on też ją kocha. Wierzyła że ją kocha naprawdę. A potem nagle zobaczyła ich razem. Jej też mówił do ucha delikatne ,, kocham Cię”. Zerwała z nim kontakt. Siedziała i myślała. Bluzka była cała we w łzach ale nie chciała nikogo do siebie dopuścić. Nie spała ani nic. Po prostu siedziała na wysokim fotelu wpatrując się w okno.  Nagle ujrzała w nim swoją najlepszą przyjaciółkę, ona szybko weszła do domu i zapukała do jej drzwi. Nie odpowiedziała nic. Delikatnie je uchyliła i łzy poleciały po jej bladych policzkach. Już wiedziała co się stało. Wzięła krzesło i usiadła obok dziewczyny. Otarła łzy by nie pokazać jej swojej słabości. Przecież teraz musiała ją wspierać. Złapała ją delikatnie za rękę ale dziewczyna ani drgała. Siedziała nieruchomo nawet nie spojrzawszy na swoją przyjaciółkę. Dziewczyna nie wytrzymała ciszy która tam panowała i zaczęła mówić cichym delikatnym głosem który zawsze ją uspokajał. – Nikola… ja wiem że jest ciężko. I nie, nie będę Ci mówiła czegoś w stylu ,, a nie mówiła?” bo nie o to chodzi. Martwię się o Ciebie bo jesteś dla mnie wszystkim. Wiem przecież wszystko. Wiem jak go kochasz i wiem jaki jest dla Ciebie ważny. Ale musisz iść dalej i pokazać wszystkim że masz odwagę iść dalej. Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam. Walczysz zawsze do końca więc i tej sprawy nie zostawiaj. Masz nas na których zawsze możesz liczyć. Jesteś osobą która na pewno da radę. Nie możesz się w sobie zamknąć. Jesteś zbyt wartościowa osobą. Zobacz że zawsze stałaś po stronie słabszych. Oni wszyscy w Ciebie wierzą i teraz gdy nas potrzebujesz my wszyscy jesteśmy z Tobą. Potrzebujemy Ciebie, kochamy Cię.-  i wyszła całując ją w czoło a przy drzwiach dodała – wierzmy w Ciebie…- następnego dnia przyjaciółka Nikoli zebrała wszystkie osoby którym podarowała cząstkę siebie, nadzieje, wiarę. Przyszli wszyscy razem i weszli do pokoju gdzie siedziała tak samo jak wcześniej. Każdy po kolei podchodził dotykał jej ramion, głowy, dłoni i mówili jej to co chcieli zawsze. Po jej policzkach poleciało duzo łez aż w końcu uwierzyła że jest im potrzebna, że musi żyć dla nich. Wstała pierwszy raz od tygodnia i powiedziała cicho ,, kocham was bardzo mocno i nie poddam się. Dla was.” Usiadła pośrodku nich i po kolei wszystkich przytulała. Wyszła z pokoju i powiedziała do rodziców że idzie pokazać mu że niech żyje mu się dobrze i że ma nadzieje że kiedyś poczuje co to jest miłość prawdziwa i że się zmieni.  Szła z Julią z zaciśniętą szczęką pełna siły i odwagi. Weszły w wąską uliczkę gdzie zawsze stali i przytulali się. Łzy popłynęły ale szybko je wytarła i mocnym krokiem szła dalej. W końcu ujrzała wysoki, drewniany dom z dużą werandą. Stanęła na chwile i zamknęła oczy przypominając sobie wszystkie piękne chwile… które były przepełnione jego fałszywością. Otworzyła oczy i podeszła do drzwi.

- zostań tutaj, musze sama tam wejść i sama mu to powiedzieć.

-okey, ale pamiętaj że nie możesz mu ulec.

-obiecuje. – zapukała do drzwi. Otworzyła je jego mama i z szokiem w oczach spytała co tu robi. Dziewczyna nie odpowiedziała tylko szybkim krokiem podeszła do drzwi jego pokoju  który znała na pamięć. Otworzyła je i znów ujrzała dziewczynę z którą wcześniej stał w parku i obejmował ją. Lecz to nie zmieniło jej postanowienia.

- widzę że to co mi mówiłeś to tylko słowa które nic nie znaczyły. Ale to nie ważne, teraz jestem silna. Boli mnie tylko to że tak bardzo wierzyłam że się zmienisz, i broniła Ciebie przed wszystkimi przeciwko Tobie ale Ty nie doceniłeś tego. Wykorzystałeś moją wiarę w ludzi i chciałeś mnie zniszczyć. Prawie Ci się udało ale mam osoby które mi pomogły. Dziękuje za to że pokazałeś mi że nie wszyscy ludzie są dobrzy. Mam nadzieje że kiedyś zauważysz to co zrobiłeś i zmienisz się. Mam nadzieje że kiedyś jakiejkolwiek dziewczynie powiesz szczere ,, kocham Cię” a ona będzie miała dużo wiary by Ci zaufać, bo jeśli Cię zna to nie uwierzy w Twoje słowa. Mam nadzieje że kiedyś ktoś będzie miał tyle siły by odkryć w Tobie prawdziwe uczucie i wydostanie z Ciebie prawdziwą miłość. A teraz jeśli między nami koniec to chcę żebyś wiedział że kochałam Cię naprawdę, zresztą kocham nadal ale chcę by to była przeszłość. Rodzice powiedzieli mi że się stąd wyprowadzimy więc nie chcę mieć z Tobą najmniejszego kontaktu. Ja już wam nie przeszkadzam, powodzenia. Pa.- i wyszła spokojnym krokiem zamykając za sobą drzwi pokoju. Powiedziała do jego mamy tylko ,, dowidzenia” i wyszła z domu wtulając się z delikatne ramiona Julii.  Poczuła niesamowitą ulgę że to już po wszystkim i że od teraz jest to nowe życie. Poszły do domu Nikoli, wzięły pieniądze i poszły do małej kawiarenki do której zawsze chodziły gdy sobie z czymś poradziły. Po miesiącu w końcu nadszedł dzień przeprowadzki. Przyszli wszyscy ludzie którym pomogła i dla których była ważna.

- Nikola, chodź, musimy już jechać.

- dobrze tato. – miała łzy w oczach lecz wiedziała że to będzie początek. Że zacznie wszystko od nowa. Wszyscy ludzie dali jej list i poprosili aby otworzyła je już w nowym domu i nie zapominała o nich. Julia wręczyła jej ich wielkie zdjęcie. Ich wszystkich a z tyłu były podpisy każdego. Podała jej jeszcze małe zdjęcie ich obu z wielkim uśmiechem. Z tyłu było napisane ,, Nikola, pamiętaj byłam, jestem i zawsze będę przy Tobie” wszyscy ocierali łzy a ona powiedziała

- pamiętajcie. Tam będzie mi lepiej. Nigdy o was nie zapomnę i będę was odwiedzać. Listy będą w specjalnej szufladce na honorowym  miejscu. Kocham was! Przytuliła Julię i wsiadła do czarnego samochodu.  Pomachała im i przysłała buziaki. Po 20 min drogi usnęła, pełna spokoju, i nadziei.

nie poddawaj się...

Pewnego jesiennego wieczoru...
na ławce w parku siedziała zapłakana dziewczyna.rozmyślała o swoim życiu i o chłopaku, którego poznałą tu zeszłej nocy..myślała czy mówił prawde gdy wyznał jej że mu na niej zalezy.myślała czy mówił prawde gdy wyznał jej że mu na niej zalezy.Jeszcze nikt nie powiedział jej czegoś tak pięknego jak on. Myślała o nim jak o swoim przyszłym chłopaku i wyobrażała sobie życie u jego boku.lecz miała problemy z ufnością. czuła sie przy nim szczęśliwa ale czy... on jej nie zostawi? te myśli wciąż krążyły po jej głowie.Nie usłyszała nawet, gdy ktoś podszedł do niej i zapytał : "Jak sie ma?" Patrzała sie tylko w dal przed siebie myśląc i marząc o niemozliwym.była zamknięta w swoim świecie. nikt nie miał prawa do niego wtargnąć lecz... tak. on miał oddała się całkowicie jego pięknym brązowym oczom, które błyszczały się i widziałą w nich swoją przyszłość.Nagle wszystko w nije pękło i potok słów wylał sie z niej niczym wodospad. Opowiedziała mu o swoich trudnych chwilach, co myśli o nim i o wsoich obawach. Podzieliła sie z nim wszystkim, a na koniec powiedziała mu, że go kocha. Kocha całą sobą tak jak nikt inny i pragnie z nim być. tylko istniał bowiem jeden wielki haczyk.

on odpowiedział jej że jest dla niego wszystkim ale nie mogą być razem ponieważ jego życie zostało dawno zakończone, nie myśli o przyszłosci. powiedział jej też swoje najgłębsze myśli. siedzieli, płakali razem. w końcu wyznał jej że nie moga być razem bo... jego życie jutro straci na wartości, że to już bedzie koniec. że on nie ma już siły.
że jutro już nie bedzie go na tym świecie.
Jednak ona namówiła go do pójścia do szpitala, musiała sie dowiedzieć czy jest jakiś sposób na uratowanie go. Znalawszy sie w szpitalu rozmawiała z lekarzem, a on powiedział jej, że jest jeden sposób. Mianowicie przeszczep serca. Kochając go tak mocno poprosiła by podiął sie operacji i że jest dawca. Dawca była ona. Po operacji chlopak znalazł kartkę na, której napisane było:,, wiesz ze Cię kochaąłm, lekarz powiedział ze nie ma innego wyjścia jak szybki przeszczep. musiałam to zrobić. wiedz o tym że żyłam na świecie tylko dlatego żebyś teraz odcenił to co masz. kocham Cię i będę czuwała nad Tobą tam na górze, a teraz wstań i idź. mam jedną prośbę. bądź szczęśliwy".
On tylko leżał i płakał, nie mógł uwierzyć w to, że jego największy skarb poświęcił sie dla niego. Przez wilele miesięcy siedział na tej samej ławce w parku i wsominał tą jedną noc, w której sie poznali. Następnej nocy zobaczył dziewczynę, wyglądała tak samo jak (tu trzeba wstawić imię). Te niesamowite oczy, włosy i ta piękna twarz, jej zalana była łzami. Podszedł do niej i zapytał: Czy to ty? Ona odpowiedziała: Tak to ja, ale jestem tylko duchem w ciele tej dziewczyny, ona cie nie zna, ale postaraj się by cie pokochała, bo została sama. Chciała sie zabić, tu przy naszej ławce.

chłopak ujżał w niej swoją miłość. powiedział sobie że będzie szczęśliwy z nią. że to będzie spełnienei jej prośby. powiedział sobie że pokocha ja tak jak ( imie) i będzie z nią już do końca. spotykali sie codziennie, rozmawiali, pisali ze sobą. po miesiącu zosatli parą

obiecali sobie że wezmą ślub i będą szczęśliwi

jeśli kochasz to walcz z całych sił.

Było jesienne popołudnie, dwoje przyjaciół siedziało przed domem jednego z nich.

myśleli o tym co będzie dalej. dom dziewczyny rozpadał się a cała jej rodzina nie miała pieniędzy na remont

Było możliwe, że będą musieli się z niego wyprowadzić. Dziewczyna nie chciała tego. Potrzebowała czasu aby wymyslić jakiś plan.

w końcu chłopak wyjął gitarę z którą chodził wszędzie i zaczął na niej grać, dziewczyna bez namysłu zaczęla do muzyki śpiewać swoim pięknym, czystym głosem.

Przy jej ogrodzeniu zatrzymał sie czarny sportowy samochód. Wysiadł z niego przystojny chłopak w obecności trzech goryli. Weszli przez bramę, pobili chłopaka i porwali dziewczynę, a ona płakała w smochodzie i błagała żeby ją zostawili.

dziewczyna płąkała, wyrywała się i krzyczała lecz nagle chłopak krzyknął żeby się zamkęnłą bo inaczej ją rozwali i pokazał małą, błyszczącą broń z kieszeni. dziewczyna szybko uspokoiła się a wszyscy po 20 minutach wysiedli z samochodu. kazali jej wysiąść i zaprowadzili ją do ciemnej piwnicy

Nie wiedziała czego od niej chcą. Pragnęła tylko tego żeby strzelili jej w głowę tą bronią. Zawsze to ona znajdowała się w takich sytuacjach. wymyśliła, że kiedy będą dosc nieostrożni to zabierze im broń i ucieknie. Zastanawiała sie co dzieje z jej przyjacielem.myślała jak się czuje. jednak on tam przed domem leżał nieprzytomny. nagle ocknął się i czym prędzej zadzwonił do jej rodziców którzy byli aktualnie w pracy. ojciec czym prędzej wrócił do domu i z nim porozmawiał. w tym samym czasie dziewczyna znalazła drugą broń w szufladzie szafki od piwnicy.

Chłopak przyszedł do niej i przedstawił się jako Harrias. Powiedział jej, że ma szansę na bardzo płatną karierę piosenkarki i jeżeli tylko by zechciała to może on jej to załatwić.

lecz był jeden haczyk. dziewczyna bardzo mu się podobała więc powiedział jej że jeśli sie z nim prześpi to będzie miała szanse zostać sławną piosenkarką. Laura
zastanawiała się czy to warto tak zrobić? Mogła przecież wysyłać pieniądze swoim rodzicom. Pomoże im, zrobi to dla nich, żeby byli szcześliwi. Podjęła więc decyzje przespania sie z Harriasem.

lecz gdy to zrobiła nagle usłyszała jego szyderczy śmiech. powiedział że jest głupią i naiwną laską. ona nie wytrzymując tego w nocy udało jej wydaostać się przez okno. wzięła znalezioną broń ale najpierw poszla do pobliskiego sklepu. kupiła zeszyt i długopis. wyrwała w biegu jedną kartkę i szybko usiadła na werandzie przed domem jej przyjaciela. napisała tam: wiesz że byłeś dla mnie najważniejszy. kochałam Cię, tak... kochałam. uciekłam z tamtąd. udało mi się, ale to nie wazne. ja teraz umieram a jesli to czytasz to ja już nie żyje. leże tam gdzie zawsze sie spotykaliśmy, przy naszej rzeczce. zrób dla mnie jedno, proszę. uzbieraj pieniądze na remont domu. mnie nei ma więc będzie mniej wydatków, rodzicom bedzie łatwiej. ja sie z tym chłopakiem przespałam. ale to tylko dlatego ze obiecal mi pieniądze. robiłam to dla rodziców. kocham was wszystkich ale tam jest lepiej.

Siedziała tam bardzo długo, w ich ulubionym miejscu wspominając moment w którym sie poznali. Nagle usłyszała łamanie gałązki, szybko wyciągnęła broń i wycelowała w usłyszane miejsce. Zza krzaków wyłonił się jej przyjaciel. Podbiegł do niej ze łzami w oczach i mocno przytulił. Stali tak dość długo, a ona płakała w jego ramię. Nie potrafiła jemu tego powiedzieć, bo za bardzo by się ośmieszyła.

nie spodziewała się że przyjdzie. wszystkiego sie spodziewała ale nie jego. nie teraz. a jednak jest. poweidział że muszą iść na policję. ona strasznie płakała więc odprowadził ją do domu, wprowadził do pokoju i był z nią dopuki nie usnęła. położył sie obok delikatnie wplatając palce między jej włosy. usnęli razem. rano gdy rodzice ją zoabczyli uradowani zaczęli ja przytulać i pytać czy nic jeje nie jest. dziewczyna opowiedziała im wszytko i razem stwierdzili że pójdą na policję a ona opisze im dokładnie ich wygląd.

Lecz w pewnym momencie się zawachała. Przecież te zbiry wiedzą gdzie mieszka. Co ma zrobić? Muszą wynieść się z mieszkania. Nie może narazać swojej rodziny na to co ją spotkało. Nie po tym co zrobili zjej przyjacielem. Po drodzę na policję uznała, że wszystkich okłamie, a jak Harrias znowu zechce ją odwiedzić to zabije tego drania jak nic nie wartego śmiecia.

bałą się. bardzo się bała lecz wiedziała już. miała dokładny plan. nagle udała że mdeje że jest jej słabo, nie może iść dalej że nie ejst gotowa. że zrobi to za pare dni jak bedzie już ok. wiedziała że Harrias przyjdzie tej nocy. przecież musiał zauważyć że jej nie ma. nie pomyliła się. wszyscy spali a ona siedziała z płaczem którego nie było słychać i pistoletem w ręku. tylko jeden ruch... tylko jeden strzał... i nagle skrzyp drzwi otwierających jej pokój. ujżała go. ujżała jego twarz która sprawiała że czuła strasznie obrzydzenie... i nagle strzał! chłopak padł na ziemie a dziewczyna wybuchła głośnym płaczem. rodzice obudzili się i przybiegli do jej pokoju. zapytali czy to on lecz nie miała siły odpowiedzieć. przytulili ją mocno, zabrali broń i wezwali policję, i Natana,jej najlepszego przyjaciela.

Po trzech miesiącach terapii żyła szczęśliwie z nim i starała się kochać go jak najmocniej. koniec

sen o nieznajomej...

był chłodny jesienny poranek. wstał jak co dzień o 7.00 i siadł powoli na łóżku. oparł głowę na rękach i rozmyślał o tym co mu się śniło. prześladował go sen o nieznajomej piękności która pojawia się, mówi że go kocha potem nagle znika. po chwili pojawia się 10 metrów od niego zawieszona na sznurze lecz on gdy biegnie i jest już blisko nagle się budzi. prześladował go ten sen od ok tygodnia. stwierdził ze dziś nie pójdzie do szkoły i znów poszedł spać. w śnie widział drogę do miejsca które dobrze znał. obudził się i szybko pobiegł w tamto miejsce. siadł na ławce i siedział przez 3 godziny. nagle zobaczył dziewczynę identyczną do tej ze snu ale nie chciał nic mówić. zapytała się czy może się dosiąść a on zdumiony tylko pokiwał głową zgadzając się. przez chwilę przypatrywał się gdy czytała książkę. w końcu nie wytrzymał
- jak masz na imię?
- Nikola, a Ty?
- Adrian. co u Ciebie?
-nic ciekawego. straszne nudy,a el wole to od szkoły.
od tamtej pory spotykali sie bardzo często z czasem zaprzyjaźnili się. po miesiącu wyznał jej że ona po ich poznania jej się długo śniła, tylko że miała bardzo poranione ręce, i chciała się zabić. nagle po policzkach dziewczyny poleciały łzy. pierwszy raz ujżał jej ręce które tak przed nim ukrywała. ujrzał wiele blizn i świeżych ran. powiedziała mu że od jakiegoś czasu planuje samobójstwo ale że coraz bardziej odchodzi to przy nim. opowiedziała mu wszystko. i tak siedzieli bez żadnego słowa. w końcu chłopak poczuł że nie może bez niej żyć.
- Nikola... czy... czy chciałabyś być moją dziewczyną? zależy mi na Tobie, razem sobie poradzimy.
- naprawdę? Bardzo się boje ale też chcę. spróbujmy.
chłopak wiedział że to dla niej ciężkie i że bardzo trudna była dla niej decyzja więc objął ją delikatnie w pasie i pocałował w czoło a wielkim uczuciem. wiedział że od teraz będzie im łatwiej i ze będą zawsze mogli na siebie liczyć...

marzenia się spełniają!

Wyszli, w końcu wyszli… ona została sama w domu i milionami myśli. Podeszła do radia które ledwo co już grało. Włączyła swoją ulubioną stację i jak zawsze zaczęła tańczyć. Kochała to, było to jej całe życie. Wyrażała przez to wszystko co było ukryte w jej małym sercu. Tańczyła ukazując ból. Nigdy nie płakała. Była silna. Tańczyła do utraty sił. Nagle poczuła że musi odetchnąć. Poszła do kuchni, powoli wlewała sok pomarańczowy do wysokiej szklanki z pęknięciem u góry. Po wypiciu poszła znów do swojego pokoju. Myślała o tym jak bardzo kocha taniec i jak strasznie jej to pomaga. Odrobiła lekcje i położyła się na podłodze. Nagle dostała sms-a więc z pośpiechem wyjęła telefon. To był sms od pani pedagog szkolnej z którą miała bardzo dobry kontakt.

,, Klaro, jak dobrze wiesz co roku jest organizowany kilkudniowy kurs tańca. Pamiętam jak kiedyś wspominałaś że kochasz to robić. To daje Ci szansę. Wyjazd jest do Berlina, na 2 tygodnie i kosztuje 1500 zł. Mam nadzieję że będziesz w stanie pojechać i spełniać swoje marzenia. Pozdrawiam, p. Ania”

Dziewczyna załamała się. Miała bardzo biednych rodziców, którzy nie interesowali się jej życiem, więc nie miała na co liczyć z ich strony. Siedziała i wpatrywała się w ścianę myśląc jak zdobyć tyle pieniędzy. Następnego dnia po szkole poszła na rynek. Nagle usłyszała że ktoś na skrzypcach gra jej ukochaną piosenkę. Nie zważając na wszystko zaczęła tańczyć. Czuła się jak największa tancerka. Czuła na sobie wzrok innych ale nie mogła się oderwać od tańca który tak idealnie ją wypełniał. Nagle wszystkie problemy znikają a ona czuję się jak w raju. Nagle słyszy dźwięk rzucanych monet na czerwoną kostkę. Staje i patrzy a ludzie uśmiechają się do niej i krzyczą żeby tańczyła dalej. Dziewczyna zauważyła że ludziom się podoba więc poprosiła starszego pana który wcześniej grał na skrzypach żeby jej potowarzyszył. I tak codziennie o tej samej porze po lekcjach przychodziła na rynek, rozmawiała ze starszym panem a potem tańczyła. Widziała że coraz więcej pieniędzy wpada i może uda jej się uzbierać potrzebną kwotę. Pewnego dnia gdy tańczyła nagle usłyszała głos jakiegoś mężczyzny.

- jak się nazywasz? Czemu tańczysz na rynku? Masz wielki talent.

- jest szkolny wyjazd, kurs tańca. Rodziców nie stać a sama nie zarabiam. To jedyny sposób. Po za tym jak widze jak ludziom się podoba to jest dla mnie przyjemność.

- pomogę Ci. Jestem choreografem, który szuka młodych talentów. Zapłacę za wyjazd ale chciałbym abyś uczęszczała na zajęcia. Są niedaleko, może widziałaś?

-ja… ja dziękuje… tak widziałam ale nie mam pieniędzy aby na nie chodzić.

- jesteś wielkim talentem, nie pozwolę go zmarnować.

Mężczyzna szybko wyjął z marynarki brakującą kwotę i wręczył ją dziewczynie. Na początku nie chciała przyjąć tak dużej kwoty lecz przecież było to jej marzenie. Następnego dnia wstała z uśmiechem na twarzy i w szkole od razu poszła do p. pedagog przekazać jej informację że jedzie. Tego dnia czuła się najszczęśliwszą. Od tamtej pory regularnie chodziła na zajęcia i szlifowała swój talent. Dorastała w tańcu, nie przestawała jednak chodzić na rynek aby sprawiać że inni się uśmiechają dzięki niej. Po paru latach jako dorosła osoba wyjechała do Paryża. Co roku przyjeżdżała na rynek. W końcu była szczęśliwa. Nikt nie mógł zabrać jej szczęścia które towarzyszyło jej na każdym kroku. Wytańczyła cały ból, już nie było cierpienia. Nigdy jednak nie pogodziła się z faktem że jej rodzice  nawet nie zauważyli jej zniknięcia, nie odzywali się do niej, nie dzwonili. To była jedyna rzecz która jak sól sypała się na rany. Lecz ból był ukazywany w jej tańcu, pokazywała wspomnienia i ciężkie przejścia. Wiedziała że to koniec wszystkich zmartwień. Jedyne co wzięła ze swojego domu gdy wyjeżdżała to ubrania i stare radio do którego zawsze tańczyła gdy tylko miała wolną chwilę.

Wyszli, w końcu wyszli… ona została sama w domu i milionami myśli. Podeszła do radia które ledwo co już grało. Włączyła swoją ulubioną stację i jak zawsze zaczęła tańczyć. Kochała to, było to jej całe życie. Wyrażała przez to wszystko co było ukryte w jej małym sercu. Tańczyła ukazując ból. Nigdy nie płakała. Była silna. Tańczyła do utraty sił. Nagle poczuła że musi odetchnąć. Poszła do kuchni, powoli wlewała sok pomarańczowy do wysokiej szklanki z pęknięciem u góry. Po wypiciu poszła znów do swojego pokoju. Myślała o tym jak bardzo kocha taniec i jak strasznie jej to pomaga. Odrobiła lekcje i położyła się na podłodze. Nagle dostała sms-a więc z pośpiechem wyjęła telefon. To był sms od pani pedagog szkolnej z którą miała bardzo dobry kontakt.

,, Klaro, jak dobrze wiesz co roku jest organizowany kilkudniowy kurs tańca. Pamiętam jak kiedyś wspominałaś że kochasz to robić. To daje Ci szansę. Wyjazd jest do Berlina, na 2 tygodnie i kosztuje 1500 zł. Mam nadzieję że będziesz w stanie pojechać i spełniać swoje marzenia. Pozdrawiam, p. Ania”

Dziewczyna załamała się. Miała bardzo biednych rodziców, którzy nie interesowali się jej życiem, więc nie miała na co liczyć z ich strony. Siedziała i wpatrywała się w ścianę myśląc jak zdobyć tyle pieniędzy. Następnego dnia po szkole poszła na rynek. Nagle usłyszała że ktoś na skrzypcach gra jej ukochaną piosenkę. Nie zważając na wszystko zaczęła tańczyć. Czuła się jak największa tancerka. Czuła na sobie wzrok innych ale nie mogła się oderwać od tańca który tak idealnie ją wypełniał. Nagle wszystkie problemy znikają a ona czuję się jak w raju. Nagle słyszy dźwięk rzucanych monet na czerwoną kostkę. Staje i patrzy a ludzie uśmiechają się do niej i krzyczą żeby tańczyła dalej. Dziewczyna zauważyła że ludziom się podoba więc poprosiła starszego pana który wcześniej grał na skrzypach żeby jej potowarzyszył. I tak codziennie o tej samej porze po lekcjach przychodziła na rynek, rozmawiała ze starszym panem a potem tańczyła. Widziała że coraz więcej pieniędzy wpada i może uda jej się uzbierać potrzebną kwotę. Pewnego dnia gdy tańczyła nagle usłyszała głos jakiegoś mężczyzny.

- jak się nazywasz? Czemu tańczysz na rynku? Masz wielki talent.

- jest szkolny wyjazd, kurs tańca. Rodziców nie stać a sama nie zarabiam. To jedyny sposób. Po za tym jak widze jak ludziom się podoba to jest dla mnie przyjemność.

- pomogę Ci. Jestem choreografem, który szuka młodych talentów. Zapłacę za wyjazd ale chciałbym abyś uczęszczała na zajęcia. Są niedaleko, może widziałaś?

-ja… ja dziękuje… tak widziałam ale nie mam pieniędzy aby na nie chodzić.

- jesteś wielkim talentem, nie pozwolę go zmarnować.

Mężczyzna szybko wyjął z marynarki brakującą kwotę i wręczył ją dziewczynie. Na początku nie chciała przyjąć tak dużej kwoty lecz przecież było to jej marzenie. Następnego dnia wstała z uśmiechem na twarzy i w szkole od razu poszła do p. pedagog przekazać jej informację że jedzie. Tego dnia czuła się najszczęśliwszą. Od tamtej pory regularnie chodziła na zajęcia i szlifowała swój talent. Dorastała w tańcu, nie przestawała jednak chodzić na rynek aby sprawiać że inni się uśmiechają dzięki niej. Po paru latach jako dorosła osoba wyjechała do Paryża. Co roku przyjeżdżała na rynek. W końcu była szczęśliwa. Nikt nie mógł zabrać jej szczęścia które towarzyszyło jej na każdym kroku. Wytańczyła cały ból, już nie było cierpienia. Nigdy jednak nie pogodziła się z faktem że jej rodzice  nawet nie zauważyli jej zniknięcia, nie odzywali się do niej, nie dzwonili. To była jedyna rzecz która jak sól sypała się na rany. Lecz ból był ukazywany w jej tańcu, pokazywała wspomnienia i ciężkie przejścia. Wiedziała że to koniec wszystkich zmartwień. Jedyne co wzięła ze swojego domu gdy wyjeżdżała to ubrania i stare radio do którego zawsze tańczyła gdy tylko miała wolną chwilę.

poroznawiajmy zanim ocenimy. kochajmy, wybaczajmy.

Siedziała rozmyślając o tym co przed chwilą ujrzała. Nie wiedziała co robić nie była w stanie odpowiedzieć nikomu gdy pytali się co jej jest. Siedziała tak na ławce gdy nagle lunął deszcz. Stwierdziła że to koniec. Pójdzie do domu spakuje się i ucieknie jak najdalej od tych osób. Jak oni mogli jej to zrobić? Jej chłopak ją zdradził, jak to? I to z jej jedyną siostrą. Uważała ją jako swoją przyjaciółkę, miała tylko ich a oni… tak perfidnie jej zniszczyli życie. Ona przecież im ufała, byli dla niej jedynymi bliskimi osobami. Dziewczyna szybkim krokiem omijała kolejne domy uciekając przed gęstym deszczem który ukrywał jej słone łzy. Myślała że nie ma nikogo w domu. Weszła i ujrzała. Ujrzała ich razem. Grała głośno muzyka więc nie zauważyli że weszła. Gdy to zobaczyła nie miała już złudzeń, nie chciała wyjaśnień. Poszła szybko do swojego pokoju, spakowała wszystko co jej potrzebne i obróciła się powoli wokół własnej osi spoglądając już ostatni na jej królestwo. Wyrwała kartkę z najbliższego zeszytu i napisała:

DO SIOSRY

Leno. Byłaś dla mnie całym moim życiem. Moją matką, siostrą i przyjaciółką. Kochałam Cię bardzo ale to co zobaczyłam zniszczyło mnie od środka. Nie chcę mieć do Ciebie żalu ale też nie chcę was widywać tak więc wyjeżdżam stąd. Wam życzę szczęścia. Nie szukaj mnie bo nigdy nie znajdziesz, tak będzie dla nas lepiej. Nie sądziłam że będziesz do tego zdolna. Ufałam Ci a Ty wbiłaś mi nóż w serce, ale nie ważne. Od jutra zaczynam nowe życie. Bez was.

DO BRAYANA

„kochanie” tak Cię kiedyś nazywałam… byłeś dla mnie miłością ponad wszystko. Wierzyłam Ci, ufałam. Ty mówiłeś mi miliony swoich tajemnic problemów. Obiecywałeś mi że nigdy mnie nie zdradzisz, ze mnie kochasz i że nie zostawisz nigdy, że to miłość do końca życia. Lecz jak widzę to tylko puste słowa które nic nie znaczą. Spokojnie, nie martw się. Nie płaczę, nie cierpię. Czuje tylko pustkę która wypełnia całą mnie. Nie mam już uczuć, emocji. Wyjeżdżam i mam nadzieję że tam będzie mi lepiej. Wątpię  że kogoś pokocham tak jak Ciebie.  Skruszyłeś moją całą duszę rozsypując ją po podłodze.

Będziecie zawsze w moim sercu. Powodzenia, Klaudia.

Szybkim krokiem wyszła z pokoju zostawiając na stole kartkę. Otworzyła drzwi wejściowe i w myślach powiedziała sobie ,, od teraz zaczynam nowe życie. Koniec z tym, teraz będę szczęśliwa”. Chłopak nagle usłyszał stukot zamykanych drzwi.

- Lena, co to było?

- nie wiem.

- skończmy już to. Ja ją naprawdę kocham dlaczego to robisz? Przecież jej bym nigdy nie zdradził

- ale właśnie to robisz. Masz wybór. Albo będziesz ją zdradzał ze mną jednocześnie będąc z nią, ujawniasz się z tym że jesteśmy razem, albo ja wmówię jej że ją zdradzasz i żeby Cie zostawiła. Co wybierasz?

- ale przecież my nie jesteśmy razem! Nie kocham Cię, zrozum

- ale ja Ciebie tak.

- o zobacz! Jakaś kartka leży na stole.

Lena i Brayan przeczytali szybko list. Chłopak załamał się. Bardzo kochał Klaudie i nie wyobrażał sobei bez niej życia. Lena olała sprawę a gdy czytała list zawsztydziłą chłopaka szyderczym śmiechem. Brayan dniami, tygodniami szukał dziewczyny. Poszedł na policję, robił wszystko co w jego mocy żeby ją odnaleźć i wytłumaczyć. Po roku czasu gdy wyjechał na wakacje na wieś do swojej babci i poszedł na miasto, do sklepu zobaczył dziewczynę łudząco do niej podobną. Siedziała brudna, nieuczesana. Podszedł do niej.

- Klaudia, to  Ty?

- co Ty tu robisz? Nie chcę Cię znać. Zniszczyłeś mi życie a po roku mnie spotykasz. Jesteś wrednym sukinsynem!

- proszę pozwól mi wytłumaczyć. To chodzi o Twoją siostrę. Zakochała się we mnie. Powiedziała że jeśli nie będę miał z nią romansu to powie Ci że Cię zdradzam i nie kocham. To byłoby kłamstwo ale kochałaś ją i ufałaś jej u wiedziałem że uwierzysz jej a nie mi. Po za tym nie chciałem żebyś ją straciła bo widziałem jaka jest dla Ciebie ważna

- czyli… czyli to wszystko ona?

- tak..  proszę daj mi szansę. Nadal Cię kocham. Przez ten cały czas Cię szukałem.

- ja też Cię kocham. Szukałeś mnie? Naprawdę?

- tak i gdybym nie znalazł szukałbym przez całe życie. Nikt nie może zastąpić mi Ciebie.

- dobrze, tęskniłam za Tobą, zaczniemy wszystko od początku?

- tak tylko choć do domu. Ogrzej się, umyj zjedz coś.

Chłopak nie mógł uwierzyć ze po takim czasie ją odnalazł. Poszli do domu, dziewczyna zjadła, umyła się i poszła spać. Leżeli obok siebie na szerokim łóżku patrząc sobie głęboko w oczy. Nagle ona zasnęła. Brayan od razu okrył ją ciepłym kocem, pocałował w czoło i szepnął

- to nie były puste słowa, zawsze Cię kochałem i kocham. Obiecuje że nigdy nie zostawię. Jesteś dla mnie wszystkim… kocham Cię.

jaki jest sens?

Czy jest taka osoba która nie zadaje sobie pytania po co jest na tym świecie? Która nie zastanawia się czy jest jakiś sens jej istnienia? szczególnie kiedy coś się wali. Ale prawda jest taka że każdy po coś na tym świecie jest.Dla kogoś. Żyjemy po to aby ktoś dzięki nam był kimś lepszym bądź trochę bardziej szczęśliwy. Niektórzy nie myślą tak, nie wytrzymują bólu i... zabijają się lub próbują. Nikt nie wie o czym myślą gdy wkładają głowę w pętle sznuru i... rzucają się do innego świata. Nikt nie wie czego żałują, kogo chcą przeprosić, co chcą powiedzieć bliskim. Chyba każdy ma momenty zwątpienia, i Ty i ja. Ale też każdy jest stworzony dla kogoś. Mi dają siłę inni ludzie, żyje dla innych. Gdy inni mi dziękują, czuję się spełniona. Zycie to coś najpiękniejszego. Musimy je zauważyć, musimy dostrzec to co jest dobre i tym zwalczać wszystko to co złe. Razem jest łatwiej więc po to tu jestem. Nienawidzę egoistów. Jak można myśleć tylko o sobie? Przecież 2 osoba to najlepsze i najpiękniejsze co może nam dać życie. Każdy ma problemy, mniejsze i większe. Każda osoba inaczej sobie z nimi radzi. Myślisz że osoba która na co dzień jest uśmiechnięta i wesoła to jest szczęśliwa? Właśnie o to chodzi że nie bo może ta osoba ma nieprzespane noce a jak już zasypia to an mokrej poduszce od łez. Albo może ta osoba jest silna i nie przejmuje się przeciwnościami losu. Ma w dupie to co inni o niej myślą. Jesteśmy wszyscy dla siebie. Gdy wszyscy się zjednoczymy to wygramy. Nie ma gorszych i lepszych osób. Jesteśmy równo. Kochajmy innych i wspierajmy ich bo dobro tak samo jak zło wraca do nas ze wzdwojoną siłą. Jestem z wami, przyszłość przyniesie nam ludzi dla których tu jesteśmy lub już mamy et osoby a nie umiemy ich docenić. Ktoś na nas na pewno czeka. Pozwólmy jej nas odnaleźć, nie zabierajmy nas ze świata.bo nadzieja jest najważniejsza kochani ;*

bo Bóg daje nadzieje

Była noc. Siedziała w swoim pokoju przy świetle nocnej lampki wpatrzona w zakrwawioną rękę. W dłoni trzymała najostrzejszą żyletkę jaką znalazła. Robiła coraz to mocniejsze rany nie zważając na to ze zaraz mogłaby odejść. Była sama w domu, więc nie musiała się o nic martwić. Przemyślała wszystko. Myślała że nic nie ma sensu, bo … po co ona ma żyć? Dla kogo? Gdzie tylko nie spojrzała widziała fałszywe maski ludzi. Oni byli przyzwyczajeni do tego parszywego świata. Robili wszystko by przeżyć. ,, po trupach do celu” takie było ich motto. Bo nie mogli się zatrzymać, nie mogli stanąć i pomóc, by nikt ich nie rozpoznał, by nikt nie wiedział kim są. Przecież nikt nie mógł ich pokochać. A ona nie wytrzymywała tego, nie nawiedziła udawać kogoś kim nie jest. Chciała być prawdziwa. Przy każdej kresce czuła że pokazuje to czego nie może powiedzieć bo świat by tego nie przyjął. Pokazywała uczucia, emocje, ból, żal. Codziennie jej myśli krążyły nad samobójstwem. Uważała że na tamtym świecie będzie jej lepiej. Nie miała przyjaciół ani chłopaka. Miała wyjątkowy dar. Umiała u każdego człowieka wyczuć prawdę, kłamstwo. Nie cieszyła się z tego bo dla niej każdy uśmiech był fałszywy, podstępny. Jedynym jej przyjacielem był Bóg, do którego co wieczór zwracała się o pomoc. Nie tak jak każdy, nie klękała i nie modliła się. Ona z nim rozmawiała. ,, Boże czy moje życie ma sens? Po co tu jestem? Czy tylko ja widze fałszywość tego świata? To tak boli. Chciałabym być szczęśliwa. Pomóż mi, proszę”.
I tak każdej nocy. Wiedziała że nie dostanie odpowiedzi. Lecz myliła się. Pewnego dnia, gdy znów zalewała podłogę krwią i słonymi kropelkami usłyszala że ktoś do niej mówi. Wystraszyła się bo bała się że ktoś przyszedł, ale wtedy usłyszała
- nie bój się to ja. Mówisz do mnie co wieczór. Zadajesz pytania na które tylko ja znam odpowiedź. Nie zadawaj bólu swojemu ciału. Wiem że cierpisz ale ja jestem przy Tobie ciągle. Widzę co dzieje się z tym światem i dlatego tu jesteś. To jest Twój sens. Jesteś tu po to aby zmienić świat.
- jak mam to zrobić? Nie umiem
- umiesz. Umiesz rozpoznawać kłamstwo. Potrafisz rozmawiać z ludźmi dasz radę, ja będę Ci podpowiadać.
- dobrze ale jak mam to zacząć?
- otwórz się na ludzi i bądź sobą. Oni muszą zobaczyć że prawdziwym mażna być i drugi człowiek jest najważniejszy. Uda Ci się.
I tak dziewczyna zrozumiała sens jej życia, od tej pory otworzyła się ludzi. A oni otworzyli się na nią. Było lepiej. Ludzie przestawali być fałszywi i mogli się zawsze do niej zwrócić, a ona zobaczyła że tego jej brakowało. Pomagania innym. Że to jej sens. Została psychologiem i była już szczęśliwa. Pokochała życie takim jakie jest i cieszyła się że nie skończyła ze sobą.